Aangenaam India

Ik durf te stellen dat het leven in India in vele opzichten totaal het tegenovergesteld is van het leven in Nederland. Ik ben wederom onder de indruk van het aanpassingvermogen van de mens en mezelf dus.

Voor een fietsreparatie ging ik gisteren naar Rishikesh (centrum). Een van de junior raftguides Ayodhua ging met me mee voor het onderdeel 'onderhandelen'. Het onderhandelen start wanneer we een Tuc Tuc nemen (een taxi op 3 wielen), want fiets & toerist betekend natuurlijk 'extra betalen. Binnen een paar seconden staan er 5 chauffeurs om ons heen, druk door elkaar heen pratend cq schreewend in Hindi, een taal die ik niet spreek. Ayodhua spreekt snel terwijl zijn armen en handen snelle bewegingen maken en binnen 'no - time' zitten we met fiets in al in de Tuc Tuc die ons naar de fietsenmaker brengt. Dat ging gladjes zeg.........

Op de weg is het een drukte van belang en alle weggebruikers gebruiken hun clakson constant. Toen ik net in India aankwam werd ik er gek van (zelfs geirriteerd), nu lijk ik eraan gewend. Zig zaggend door het verkeer en de koeien rijden we richting het centrum, het wordt drukker en drukker en traktors, brommers, fietsers, paard en wagen, Tuc Tucs, vrachtwagens en bussen komen van alle kanten. Ondanks het verkeer een gekkenhuis is lijken de koeien er niet van onder de indruk. Koeien lopen hier overal rond, op straat! Het verkeer rijd er gewoon omheen.

Het leven gebeurt hier op straat: er wordt gegeten, gedronken en gehandeld op straat, overal zijn stalletjes, kleine winkeltjes en vliegen. Ik zie mensen plassen aan de zijkant van de staat. Aan de andere kant van de weg zitten 'Heiligen' genaamd Swami's in fel oranje gewaden te mediteren op de grond. Zittend in de rijdende Tuc Tuc gaat het straatleven aan je voorbij als een film. Ik geniet van deze gekte die voor een westerling moeilijk te bevatten is.

De Tuc Tuc stopt en we stappen uit. Meteen beginnen de auto's achter ons te klacsoneren. De chauffeur schreewt naar Ayodhua en we betalen, ik heb geen idee waar het over gaat. Vragend kijk ik Ayodhua aan, hij lacht en zeg: 'no problem'. In onze samenleving zou dit schreeuwen geinterpreteerd worden als boosheid, hier is het onderdeel van hun onderhandelingstechniek en 'normale' communicatie, althans dit is mijn interpretatie.

Duss naar defietsenmaker .....Ayodhua heeft eigenlijk geen idee waar de fietsenmaker is. Hij loopt met de fiets (reden: hij is een man) en ik volg hem. Het is oppassen geblazen, niet omver gereden te worden, want het verkeer is overal en gaat alle kanten op en er is geen voetpad o.i.d. Mijn mobiel gaat, het is m'n vriendin Debora die vanuit Nederland belt, het verkeer is zo luid dat het converseren moeilijk gaat.

Straatje in, straatje uit, waar hier en daar een koe staat te relaxen en eindelijk vinden we de fietsenmaker. Ik laat Ayodhua het woord doen en sta schaapachtig toe te kijken. Feitelijk heeft de fiets twee lekke banden, iets wat ikzelf prima zelf kan repareren.....maar niet zonder reparatiesetje en fietspomp. Geamuseerd kijk ik toe hoe de fietsenmaker de band repareerd, wat een eeuwigheid duurt...te veel gedoe... dus wordt er een nieuwe binnenband opgelegt. De ketting wordt ook even gesmeerd en dan is het onderhandelen geblazen, 150 roepies (Indishe munteenheid), 50 roepies.......er word snel gesproken en uiteindelijk betalen we 80 roepies (ongeveer 1 euro).

Ik haal het niet in mijn hoofd om terug te fietsen door dit gekkenhuis waar het verkeer je van alle mogelijke kanten inhaald en niemand naar elkaar om lijkt te kijken. Dus, fiets weer in de Tuc Tuc en terug naar Laxman Jhula (ander rustig deel van Rishikesh). Vanaf vandaag kan ik met met de fiets naar het werk. Al blijft fietsen 'uitkijken' geblazen.

Ondanks dat er ongelofelijk veel verschillen zijn tussen verschillende rassen, landen, culturen, geloofsovertuigingen ter wereld, ik denk dat in essentie meer overeenkomsten zijn. Ik denk dat alle mensen ter wereld graag 'gelukkig' zijn en in vrede willen leven.

Net voordat ik uit de Tuc Tuc stap, zie ik een oude verrimpelde Hindi vrouw gekleed in kleurig gewaad, ze kijkt me aan en glimlacht en ik glimlach terug...............

p.s we zijn nog steeds niet in Nepal
Iedereen fijne jaarwisseling, hopenlijk voor de liefhebbers schaatsend!!!!!

Ik geef momenteel een zeven daagse kayak cursus, dus nieuwjaarsdag zit ik ook op het water. Hebben we toch wat overeenkomstig, jullie op het ijs...ik op het water. Louis is een nieuwe rivier verkennen en ik verwacht hem over een week weer terug (er is geen telefoonbereik) dus het is ouderwets afwachten...